De laatste dag was aangebroken dat Robert in Nederland zou verblijven en hoe dichterbij het moment kwam dat afscheid genomen moest gaan worden van een persoon die zo vreselijk veel voor mij gedaan had zonder ook maar enige kosten voor te berekenden ofzo liet mij meer en meer beseffen dat deze jongen zeer speciaal was en hem toch wel eerder had moeten vertrouwen.
Die dag stond alleen maar in het teken van voorbereiden op het vertrek van Robert en de afscheidsavond die wij in petto hadden voor Robert in de zaak.
Robert vroeg celina mijn nichtje nog even mee te lopen snel het centrum hier wat inkopen te doen waarop celina met hem meeliep en ik even alleen in de zaak achter bleef.
Op een of andere manier voelde ik me enorm leeg en kon mijn gevoel niet meer beschrijven, moest ik een jongen van 21 dan toch geloven die duizenden kilometers had gereisd om mij even op het rechte pad te zetten en dan zo maar ineens weer uitmijn leven zou verdwijnen.. of zat hier meer achter.. veel vragen schoten door mijn hoofd en opnieuw schoten de tranen in mijn ogen toen ik besefte dat ik er alleen voor zou komen te staan en dat Robert ver van hier toe moest kijken.
Ik had een aanbod afgeslagen van Robert mee te vluchten naar Zuid Afrika om de meest simpele redenen, ik wilde nu weten wat er aan de hand was in mijn zaak en waarom dingen zo moesten lopen..
De woorden van Robert op de dag dat hij aankwam flitsten weer door mee heen, "IK kom voor jou ik kom je weghalen en het bewijs leveren we zijn gestuurd bij elkaar te zijn.." ik snapte er werkelijk niets van en toen Robert toen zij dat hij maar beter weer terug kon gaan smeekte ik hem aub te blijven omdat ik wilde weten wat er aan de hand was..
Die middag leek voorbij te vliegen als seconden, klanten kwamen achter elkaar om Robert nog even te zien maar moest helaas zeggen dat hij in het centrum even was om nog wat inkopen te doen waarop ik hen aangaf dat ze evt s,avonds wel even terug mochten komen hem alnsog gedagte zeggen.
Robert en Celina kwamen terug na ongeveer een uurtje en het eerste wat Robert me zei zachtjes in mijn oren jou tijd komt nog dont worry.. maar gooi de dingen niet weg, gooi je leven niet in de waagschaal.. ( dit stond ook in een van de twee brieven die hij me heeft geschreven toendertijd.)
Ik kreeg een cadeau in mijn handen gedrukt en moest hem uitpakken van hem waar hij bij was en zei me de woorden : eens zal jedoorhebben wat deze naam voor je betekend en je zal begrijpen waarom je de pen krijgt. Hierop keek ik hem verbaasd aan en snapte er nog niets van. Ook hij hij twee cd,s gekocht eentje van Enrico Iglesias Escape en Run away en eentje van the cours en het enige wat me later opviel is dat ze dezelfde songs bevatten Run away en escape...
De pen zette mij aan het denken, de naam wedergeboorte stond uitgelegd op het doosjes van deze mooie zwart met gouden pen, ik wist dat ik altijd veel heb mogen betekenen voor mensen die geen geld hadden of het even niet konden betalen maar dat hoefde mij toch nog geen goed mens te maken...
Die avond was erg druk en gezellig enook Robert genoot met volle teugen vand e aandacht die hij terecht na twee maanden uitzoeken van mijn boekhouding verdiend had, ik wist dat de volgende stap voor mij bestemd was en ik deze dingen zelf samen met ma en Nel zou moeten gaan klaren..
Na enige tijd me even afgezonderd te hebben kwam ma me halen en zag dat ik het erg moeilijk had met het vertrek van Robert en barste weer in tranen uit en zei ma dat ik er nog steeds niets van snapte dat ineens een jongen van 21 ( 2=1=3) uit Zuid Afrika deze kant op was gekomen mij puur even van een levensweg af te halen die niet voor mij bestemd bleek te zijn zo achteraf ook bleek.
Die avond leek wederom de tijd voorbijte schieten en mijn liefste wens de tijd even stil te mogen zetten zag ik dan ook niet in vervulling gaan. Ik besefte dat Robert terug moest naar Zuid Afrika en besefte dat volgens mij zelfs zijn ouders niet eens goed wisten wat hier aan de hand was geweest en wat Robert wel niet betekent ad voor mij, hij was immers diegene die me van de reling trok toen ik zelfmoord wilde plegen omdat alles in elkaar bleek te klappen en ik ook nog de schuld van alles kreeg.
De smerige opmerkingen van veel personen bleven me dan ook bij dat iki ervandoor was met een jongen van 21 uit Zuid Afrika maar ja ik bleef hier toch... als ik met hem ervandoor was gegaan dan was ik toch meegegaan naar Zuid Afrika en zou toch alles krijgen wat mijn hartje begeerde,... mijn gevoel zei medat dit niet mocht en deed dat dan ook ik voelde dat ik Robert MOEST laten gaan anders zou het zijn leven kosten een piep klein stemmetje diep van binnen.
Dit stemmetje waar ik altijd al naar luisterde en de man op het bankje in Zuid Afrika mij ook op had gewezen toen ik een getto in was gelopen toen ik weer eens ruzie had met Menno. Deze man had gezegd toen ik daar was dat de enige waarheid in jezelf gezocht kan worden in je diepste ik van binnen moeder mamela en zei de man dat ik hier ook altijd al van kinds van aan naar luisterde maar dat nooit iemand mij begreep.
Van kinds af aan had ik al nachtmerries en zeer bizarre dromen die ik anderen niet uit kon en nooi uit durfde te leggen maar Robert was de enige die mij begreep omdat hij ze ook droomde en ook boodschappen kreeg uit tv film etc.. we zijn hier echter nooit verder op ingegaan omdat de situatie die niet toeliet ik kreeg teveel shit op mijn bord en had het ene nog niet verwerkt voor het anderen al weer kwam.
Die avond greep ook mijn oma Robert een aantal malen stevig vast en vroeg hem met tranen in zijn ogen goed voor me te zorgen, wat er verder gezegd werd kon ik niet meer horen en werd door anderen bij elkaar gezet om de laatste foto,s te maken van Robert en mijn familie.
Ik was niet de enige die steeds in tranen uitbarste.
Die nacht heb ik vrijwel geheel wakker gelegen en keek Robert tijdenlang aan en wist dat hij me weer ging verlaten en dat ik de zaken alleen op moest knappen wetende dat als hij hier zou blijven zijn leven niet zeker zou kunnen garanderen.
Robert voelde dat ik hem aan lag te kijken en vroeg me dat niet meer te doen waarop ik me uiteraard omdraaide en huilend de laatste paar uren aan onze erg mooie herrinneringen lag te denken wetende dat de navolgende periode als Robert naar huis was een hel voor mij zouden gaan betekenen omdat ik er alleen voor zou komen te staan.
Die volgende morgen was ik al na erg kort slapen weer klaarwakker en wilde Robert een knuffel geven en fluisterde hem in zijn oor dat ik hem eeuwig dankbaar was dat hij dit allemaal voor mij gedaan had en twee maanden van zijn leven voor mij heeft opgeofferd en mij een stuk echte waarheid heeft DURVEN laten zien.
Mijn beste maatje Gerard kwam vroeg bij ons samen met mijn tante en oom Hennie en Bertwelke ten alle tijden altijd voor mij klaarstonden dag en nacht.
na koffie gedronken te hebben besloten we richting Amsterdam Airport te gaan rijden waarop ik Robert vroeg me nog een keer flink een knuffel te geven nu het nog kon.
Ik besefte onderweg hoe zwaar de weg zou gaan worden die de komende jaren voro mij uitgestippeld zou worden, en kneep Robert stiekem in zijn been waarop ik een fluisterend gebaar maakte dat ik eeuwig van hem zou blijven houden.
Deze rit naar het vliegveld zal ikde rest van mijn leven nooit meer vergeten en voelde voor mij als persoon aan of ik dat iemand naar het graf moest brengen en eeuwig afscheid van deze persoon MOEST nemen zonder dat ik dit wilde.
Het aanbod van Robert had ik afgeslagen om mee naar Zuid Afrika te vluchten en ver van alles en iedereen een nieuw bestaan op te gaan bouwen, mijn gevoel sprak me hier dan ook over tegen omdat mijn ouders en familie me ten alle tijden hebben geholpen en hun met alle last op zou zadelen zodra ik met Robert weg zou vluchten van alles en iedereen.
Ook pa en ma die erg veel moeite hadden met het afscheid nemen vroegen hem nog eens terug te komen en zeiden dat ook hij ten alle tijden welkom was in Nederland.
Ook pa en ma beseften dat Robert niet alleen mijn ogen had geopend maar ook eindelijk mijn familie lieten durven zeggen dat het voor mij tijd werd mijn vleugels uit te slaan en weer eens moest gaan genieten van mijn leven.
Onderweg naar Amsterdam leek de muziek ons om de oren te spelen en werd when the lion sleep tonight gezongen door een Afrikaans gospelkoor wat ik zeer toepasselijk vond net zoals het lied van Celine Dyon a New Day has come voor mij enorme indruk achter heeft gelaten omdat Robert zowel Menno mij dit nummer beiden hebben gegeven toen ik bij menno weg ging.
Die nieuwe dag zou zeker OOIT eens aan gaan breken voelde ik zeer sterk en ik WIST dat hetgeen Robert tegen me zei in het bos dat WIJ degene waren die de openbaring van MAat zouden gaan waarborgen van zowel de witte materie als de Zwarte materie.
Die ellenlange gesprekken schoten als lichtflitsen door mijn hoofd en mijn hele leven werd als een soort film afgespeeld en begon erg langzaam te begrijpen wat Robert voor mij betekend had.
Ik was vast besloten wat voor hem terug te gaan doen als ik daar weer geld voor had maar besefte dat het mijn juiste keuze was geweest het heilig plan te mogen waarborgen en MIJN weg te vervolgen die voor mij uitgestippeld was omdat ik WIST dat ik Veenendaal niet MOCHT verlaten, dit was niet alleen mijn thuishaven maar ook van Robert maar kon hem moeilijk uitleggen wt ik zag en wat ik voelde omdat taal de grote barriere was tussen ons.
Ik zong zachtjes met het nummer mee van het afrikaanse Gospel koor when tje lion sleeps tonight en keek Robert in zijn enorme diepkijkende bruine ogen aan waarop ik ook bij hem dikke tranen in zijn ogen zag staan maar ook hij wist dat dit onze weg was ;-(.
We draaiden de snelweg op die langs het vliegveld reed en we de vliegtuigen op zagen stijgen achter elkaar en ook bij mij schoten mijn ogen vol met tranen beseffend dat dit mijn laatste uur zou zijn met mijn twinsoulmaatje.
Aangekomen op het vliegveld en de auto geparkeerd maakt ik Robert nog eens tig keer duidelijk dat ik geen geld wilde aannemen en ik dit zelf op moest lossen puur om dingen weer recht te zetten waarvan ik ook de verantwoordelijkheid moest dragen ook tegenover mijn ouders vond ik.
Robert en ik beloofden elkaar te blijven spreken en te blijven bellen zodra we thuis waren en ook Robert gaf aan dat deze twee maanden veel te kort waren geweest en ook mij zou gaan missen waarop ik hem vroeg op me te willen wachten dat zodra de tijd echt klaar voor ons was we vanzelf weer bij elkaar zouden komen en evt een nieuwe ECHTE start zouden kunnen maken.
Robert vroeg me met klem niet toe te geven aan de eisen van Menno om terug te komen bij hem ik beloofde dat ik geen wraak zou nemen voor elke stap die mij misdaan zou worden.
Ik besefte dat deze ontmoeting een zeer speciale geweest was en de rest van mijn leven me ook bij zou blijven.
Mijn oom en tante zagen dat ik het er vreselijk moeilijk mee had en probeerden me te troosten waarop ik hen zei, hoe kan je iemand troosten waarvan iemand zijn hart mee zou nemen naar Zuid Afrika, het land waar mijn ziel achter was gebleven zoals ik menno al zei toen we terug vlogen vanuit Zuid Afrika twee en halve maand daarvoor.
het land had mij aangegrepen en ik kon andere mensen niet uitleggen wat voor leegte erachter was gebleven in me toen ik Zuid Afrika weer moest verlaten.
Een enorme leegte begon in mijn lichaam te lopen bij de gedachte dat Robert en ik weer voor lange tijd gescheiden zouden worden.
De woorden van hem altijd mijn doel na te streven en mijn doel in het vizier te houden ondanks alle tegenslagen die zouden volgen hielden mij overeind.
Mijn tante en nichtje hadden door dat ik op punt van instorten stond toen het moment kwam dat ik afscheid moest gaan nemen van Robert en ik even weg was gelopen van alles en iedereen en in tranen uitbarste maar wetende dat dit de weg moest zijn die voor mij bedoeld was hoe zeer dit ook deed.
Ik had duidelijk door gekregen dat ditr zo moest lopen en vroeg Robert of we wel contact wilden blijven houden ondanks wat er zou gebeuren waarop hij me zei ja we houden contact zolang dit mogelijk is..
Het moment kwam daar dan toch dat ik afscheid moest nemen ondanks ik het niet wilde, ik wist dat deze Quality time die ik met deze zeer bijzondere jongen had gehad zeer uniek was geweest en later tot een filmstory zou uitgroeien zoals where the sun was meet the moon maar dit op dat moment nog niet zo besefte zoals ik nu jaren later wel doe.
Na mijn oom en tante gerard en mijn nichtje een dikke afscheidsknuffel gegeven te hebben kwam Robert tegenover mij te staan waarop hij me aankeek en zei NOOIT opgeven he streef je doel na... waarop ik de tranen niet meer kon bedwingen en hem zei dat ik er dood bij neer moest vallen als ik op zou moeten geven.
Robert gaf ne een dikke knuffel en hield me stevig maar erg kort vast en zei dat hijdit ook erg moeilijk vond en zei me dat ik me sterk moest houden in deze zo keiharde wereld. Daarop draaide hij zich om en ging in de rij staan van de mensen voor in te checken en keek me nog een keer aan niets zeggend ook hij wist volgens mij dat dit onze weg zou moeten zijn op dat moment.
Hij wist volgens mij erg goed dat ik een zeer moeilijke periode zou gaan krijgen, mijn huis kwijtgeraakt, boot die ik moest gaan missen, mijn kleding kwijt, de zaak zo goed als falliet, ik wist me geen raad alleen de gedachte al dit alleen te moeten gaan klaren.
Mijn oom en tante en nichtje en Gerard hielden me stevig vast omdat ze zagen dat ik op punt van instorten stond ik hen zei dat dit het moeilijkste moment uit mijn leven zou worden iemand waarvan ik zo veel ben gaan houden op dat moment te MOETEN laten gaan omdat de tijd daar niet rijp voor was en ik wist dat de mensen waartegen ik het op zou moeten gaan nemen de komende maanden en jaren geen spaan van hem heel zouden houden.
terwijl robert in de rij stond keek hij niet meer op en of om waarop ik het niet meer hield en ik me lostrok uit de armen van mijn tante en nichtje en huilend naar hem toe liep en hem vroeg of hij echt niet kon blijven, de douane mederwerker kwam snel naar me toegelopen en vroeg me terug te gaan staan achter de reling.
hierop keek Robert me nog een keer aan en zei me Gooi je leven niet weg doe wat ervan je gevraagd word en kijk niet meer achterom maar vooruit,... we moeten vooruit kijken .. en draaide zich weer om en stond zeker weten ook te huilen in de rij, ik werd terug gebracht door de douane medewerker en werd verzocht niet meer onder de reling door te duiken.
Mijn nichtje en tante en oom hielden me erg stevig vast omdat ik huilde en ontroostbaar was geworden, nog een keer zag ik de persoon die mij mijn leven zo drastisch veranderde de hoek om lopen denkende dat dit wel eens de laatste keer zou zijn dat ik hem zou zien, alleen die gedachte al maakte mij ijskoud.
Een troost zei mijn oomen tante tegen me dat die week laterYustins uit Litouwen voor twee maanden weer naar Nederland zou komen zoals al jaren achter elkaar was omdat dat Yustinas wat geld bij elkaar kon sprokkelen om zo zijn ouders en familie wat meer ruimte te geven in hun zo moeilijke bestaan in Litouwen.
Ik wilde perse wachten tot het vliegtuig van KLM de lucht in vloog en hoe mijn oom tante nichtje en beste maatje toendertijd ook op me in probeerden te praten ik WILDE perse wachten om persoonlijk dat vliegtuig uit te zwaaien bovenop het panoramadak van Schiphol.
Na daar bijna een uur gestaan te hebben draaide het vliegtuig weg van de gate waarna hij zich klaarmaakte voor vertrek naar het thuisland Zuid Afrika waar Robert was geboren in de kalahari dessert diep in de woestijn.
Al zijn verhalen spookte door mijn hoofd het verhaal van de medicijnmannen, de stammen in de woestijn die de geheime oertalen spraken van de aarde, jackie de bedrijfsleidster van krokodille in het hotel waar ik Robert had ontmoet en waar ik met hem gekletst had op de hoek bij het zwembad wat later een zeerspeciale betekenis zou gaan krijgen door de fotos die gevonden werden na het ontwikkelen van de bijna 160 fotos die we gemaakt hadden in Zuid afrika.
het vliegtuig stond inmiddels klaar en met een hard geluid maakte hij zich klaar voor vertrek richting Zuid Afrika waarop ik zeker wist dat achtereen van deze raampjes een persoon zat die het ook onwijs moeilijk had mij achter te moeten laten in de situatie die zo bestemd zou moeten zijn achteraf gezien.
na een hoop kabaal ging het vliegtuig de startbaan op en draaide in de lucht richting het continent Afrika, ik wist zeker dat ik nooit maar dan ook nooit meerdit gevoelkon loslaten en of bechrijven van wat Robert mij had geleerd in deze twee maanden van mijn leven.
Het contact met mijn vader wat aanzienlijk zou veranderen doordat ik wist hoe ik er mee om moest gaan mensen die nooit hadden leren praten de tijd te geven zichzelf te onplooien en zelf naar buiten te laten treden.
Op het dak kijkend naar de laatste blikken van dat vliegtuig wat zich in de Wolken " een baan waande omhoog klimmend naar de weg die Robert terug zou brengen naar zijn thuisland Afrika.
In diep tranen trokken mijn oom tante nichtje en beste maatje me mee naar binnen en keek nog snel een keer om of ik nog een blik kon opvangen van het vliegtuig maar helaas het was uit het zicht verdwenen.
We gingen naar binnen toe en kreeg nog een sterke bak koffie aangeboden in het restaurant maar bleef stil zitten alleen maar met tranen in mijn ogen kijkend naar de lucht.
Ook mijn familie en oma en opa hadden grote moeite met het Vertrek van Robert welke mijn leven zo enorm een andere draai zou geven. de woorden van mijn oma schoten door mijn hoofd toen ze nog zei dat ik NOOIT meer iemand zou mogen laten lopen die zoveel voor mij gedaan had als Robert.
De jongen die voorgoed mijn leven veranderde was uit mijn leven verdwenen leek het wel zoals de zon onder ging en de nacht aan zou breken.
Direct werd in de auto al gebeld door mijn opa en oma of dat ik hem had laten gaan waarop ik hen zei het moest ik kon en kan niet anders.. waarop ik hen beloofde dat ik van mijn kantzo lang mogelijk contact met hem zou willen blijven houden en alles op alles te zetten me uit deze zeer benarde situatie los te gaan vechten hoe moeilijk dit ook zou gaan worden.
Na de moeilijkste autorit ooit in mijn leven terug naar Veenendaal was ik ontroostbaar en keek alsmaar uit het raam terwijl mijn hand vast werd gehouden door mijn tante en nichtje die me probeerden te troosten maar wisten dat dit niet kon wetende dat Robert ook tijdens de gesprekken met hen zei dat hij voor mij de ware zou zijn en me nooit zou laten stikken en ten alle tijden klaar zou staan.
Na een uur rijden kwamen we aan thuis in veenendaal en moest direct de zaak weer in waarop Nel me opwachte en me in haar armen nam en zei kom op jochie sterk blijven menno is alweer langs geweest in de zaak met een hoop bombarie omdat hij wist dat Robert nu weg zou zijn en ik er alleen voor zou staan.
Nel had hem verzocht me met rust te laten en alles gewoon normaal op te lossen zonder ruzie maar hij met een hoop bombarie de zaak weer uit was gelopen en zei dat hij wel terug zou komen wanneer ik weer in de zaak was.
Diverse klanten die wisten datRobert naar huis was kwamen steun betuigen en zagen datik het erg moeilijk had en wel leek of ik iemand had begraven maar de veel steunende woorden en de eindelijk naar buiten gekomen waarheden van wat menno geflikt had en ook tegen klanten had gezegd schoten bij mij in het verkeerde keelgat en besloot mijn mond te gaan houden omdatik wist dat dit de beste manier zou zijn omdat Ma at universele waarheid ALTIJD naar buiten zou treden wanneer dit toe zou worden gelaten als het zou toegelaten worden vanuit boven.
Die dag zou de geschiedenis ingaan als de meest eenzame ooit meegemaakt in mijn leven ondanks de vele steunbetuigingen en mensen in mijn zaak, die dag kwam ook mijn therapeut binnen lopen samen met yvonne en jan welke de boekhouding en Administratie bij hielden voor hem.
Toen hij me aankeek zei hij medont worry jongen je gaat hier veel sterker uit komen, kom een dezer dagen maar op consult langs bij me zonder te betalen ok...
nel en de anderen hielden de klanten in de gaten omdat ik me amper goed kon houden en maar een ding wenste zo snel mogelijk naar Afrika om kennis te mogen maken met Robert en zijn familie niet wetende dat dit niet meer tot demogelijkheid lag voor mij omdat het financieel niet kon veroorloven deze reis te betalen.
Robert had beloofd me te bellen zodra hij aan was gekomen in Zuid Afrika op Johannus burg Airport waar zijn vader en moeder hem op stonden te wachten.
Nog voor dat hij zijn ouders sprak had hij me al kort gebeld mij op mijn gemak te stellen dat hij veilig aan was gekomen en zeiden direct tegen elkaar dat we elkaar al onwijs misten en dat ook hier de mensen hem enorm misten al.
Hij moest snel ophangen en beloofde me ondanks de taalbarriere me die volgende dag op msn te spreken, ik besefte dat ik van hem in die twee maanden nog meer van ben gaan houden dan dat ik me voor mogelijk kon houden.
Ik besefte dat Robert mij een stukje ware liefde had getoond zoals het behoorde maar we de tijd niet werden gegund op normale manier elkaar te leren kennen en of te kunnen leren begrijpen maar wist dat DIT mijn soulmate zou kunnen zijn in dit leven en dat we zeker qua visie, qua doen enlaten, qua karakter een zeer perfecte match zouden zijn geweest mits ik in een andere positie verkeerde niet wetende wat voor een hel mij te wachten zou staan de jaren daarop.
Ik hoop echter niet dat Robert het als een afwijzing naar hem had gezien dat ik niet mee KON naar Zuid Afrika omdat ik dan mijn ouders en mijn familie direct in de steek gelaten zou hebben maar dit niet wilde en niet kon.
Ik moest echter nog het een en ander eerst oplossen voor ik weer alles kon doen en laten..
