Tijdens de vele gesprekken met Robert kwam overduidelijk naar boven dat we op vrij veel punten exact hetzelfde dachten, hij zag ook`boodschappen` in films en hoorde dingen op radio en tv die ik ook oppikte, we hadden een interesse gewekt maar van beide kanten was erg veel voorzichtigheid geboden.
Overal waar we kwamen werden we met open armen ontvangen bij klanten, familie en ook werden in de zaak dingen bezorgd die betrekking hadden op het einde van de relatie van mijn ex en ik.
Bossen bloemen varierend met flessen wijn waarop uitnodigingen waren geplakt voor een etentje of avondje uitgaan, blijkbaar wist de wereld om mij heen zeer snel dat mijn relatie uit was en kon dit ook in het bezoekersaantal merken in mijn zaak.
Klanten die al jaren niet meer langs wilden komen, stonden nu ineens weer in de zaak.
Die volgende dag stonden Robert en ik te praten en om ons heen te kijken en zeiden tegelijkertijd dat een donkere periode afgesloten moest worden en dit op een of andere manier gevierd en geuit moest worden waarop hij zonder na te denken naar de meterkast liep waar de potten met verf stonden en daar een willekleurige kleur uitpakte met een kwast en zo maar de kwast op de muur zette en zei dan is dit een nieuw begin voor je. Een mooie beige aardekleur werd op de eerste muur geverfd en schilderde gewoon over de gouden letters heen van; Van den Brink Interior design consultancy.
Ik keek hem blij aan maar toch ook de tranen in mijn ogen kreeg omdat ik uiteraard ook veel mooie momenten heb gekend met mijn ex en die ook uiteraard wilde koesteren.
We zouden die avond uitgaan met mijn nichtjes en besloten gewoon in Veenendaal uit te gaan.
We besloten na de winkelsluiting nog even te gaan liggen op de bank en op bed zodat we even tot rust konden komen omdat ik zowel emotioneel als lichamelijk zwaar aangeslagen was door alle gebeurtenissen.
Robert vond dit een goed idee en ging boven op bed liggen, na een uur bijgekomen te zijn besloten we ons om te gaan kleden om naar het cafe te gaan waar we af hadden gesproken met mijn nichtjes en omdat Robert en ik geen auto hadden moesten we zon drie kilometer lopen voordat we bij het cafe waren.
Ik begon wel na te denken dat als robert inderdaad zoals mijn ex zei zo rijk zou zijn, waarom hij dan zijn kreditcard niet een keertje wilde gebruiken om bijvoorbeeld een taxi te betalen zodat we niet hoefden te lopen maar liet deze gedachte volledig los omdat ik enorm dankbaar was dat hij em zo en zo al weg had getrokken bij mijn ex.
Ik dacht ook tegelijkertijd; dan kunnen we tenminste weer even lekker babbelen, want we hadden elkaar zoveel te vertellen dat een dag te kort was voor ons beiden maar door het ontbreken van de juiste taal ook vaak woordenwisselingen ontstonden die nergens op sloegen maar vaak leide tot uitspraken van Robert.... ;zal ik dan maar teruggaan naar Zuid Afrika.. Juist deze woorden staken me recht in mijn hart omdat ik dacht eindelijk een twin-zielsmaatje gevonden te hebben maar dit slechts kwestie van tijd was zodat we beiden de taal beter onder de knie moesten krijgen en het tunneldenken vanuit Zuid Afrika meer spelingsruimte moest krijgen want Robert snapte maar niet waarom wij als Nederlanders zo dom waren een kroket uit een muur te trekken en niet vers te willen kopen in een verwarme frituur zoals dit toen genoemd werd.
Er ontstond toch een spanningsveld omdat Robert zag dat ik dingen af wilde wikkelen met mijn ex en hoe meer hij erover begon te irriteren hoe meer ik afstandelijker werd en hem duidelijk maakte dat als het ooit tot relatie tussen ons zou komen we eerst dingen goed af moesten wikkelen voordat ook maar enige relatie kans had.
Aangekomen in het cafe werd eindelijk een toost gebracht door mijn lieve nichtjes Heidi en celina die het niet harder van de daken konden schreeuwen dat mijn relatie uit was en eindelijk weer vrij was en ook zij koesterden Robert.
In het cafe werd al snel gesproken over " onze relatie" maar hoezeer we ook aangaven voor iedereen pasten wij perfect bij elkaar en Robert beloofde ook aan de anderen ( wat ik later hoorde) dat hij me nooit meer kwijt wilde en alles voor me zou doen.
Toen ik echter naar het toilet moest bleek echter hoever het denken in Zuid Afrika achter liep op het Nederlandse want toen ik uit de toiletten kwam en Robert door had dat ik had staan te praten met een oude kennis ( wat zeer normaal is op een toilet ;-) ) werd hij zo pissig dat hij vroeg of het normaal was in Nederland samen met iemand anders naar een toilet te lopen en zei hem ook duidelijk ja, Robert keek me sprakeloos aan en wist niet hoe of wat hij zou moeten denken maar kon hem niet aan het verstand brengen dat in Nederland de urinoirs voor de mannen naast elkaar aan de muur zaten en dat je inderdaad op veel toiletten niet eens tussenschermen hebt zoals in dit cafe sprake was.
Robert werd na enige discussie zo kwaad dat hij wegrende en zei niet meer terug te komen waarop ik perplex stond en me geen raad meer wist wat hiermee te doen maar rende hem achterna.
Helaas omdat mijn astma dit toen niet toeliet moest ik al snel de achtervolging staken, ik stond samen met mijn nichtjes buiten het cafe na te praten van wat er gebeurd was maar besefte amper dat Robert moet hebben gedacht dat ik had lopen fozen met die andere jongen op een toilet wat openbaar en open was voor iedereen dus ten eerste het zou niet kunnen en ten tweede er waren overal camera,s dus tja..
Ik besloot naar huis te lopen en hoe graag mijn nichtjes me ook weg wilden brengen ik voelde dat ik alleen moest gaan en deed dit dan ook.
Het leek wel of het weer parten speelde en een zeer hevige onweer met zware regenval kwam naar beneden en terwijl ik terugliep over de kerkewijk speelde ik met een kleine balpen waar een klein fel blauw lampje in zat.
Diep in mijn gedachten smeekte ik aan boven om over Robert te waken omdat hij toch in een vreemd land was en ik hem niets anders toewenste dan het allerbeste.
Toen ik echter vrijwel op de helft was had ik het gevoel dat ik gevolgd werd maar kon niet zien of doorhebben wie erachter me aan zat maar hoopte alleen maar dat dit Robert was en in de verte zag ik wel iemand lopen maar kon niet zien wie dit was.
Eenmaal de woonwijk Petenbos ingelopen en vrijwel bij mijn broer,s huis aangekomen te zijn moest ik enkel nog langs water lopen en schrok me toen wezenloos want hoe ver de schim ook eerst leek achter me Robert stond ineens aan de andere kant van het water en riep me te wachten waarop ik zo schrok dat ik het op een rennen zetten en in paniek raakte.
Ik hoef niet nogmaals te zeggen dat ook dit keer mijn Astma me weer tegenhield van een snelle vlucht en Robert trok me al snel aan mijn jas en zei dat het hem spijte maar dacht dat ik inderdaad met een jongen op het toilet had staan vozen maar van mijn nichtjes het echte verhaal hoorde en de camera,s en de toiletten gezien had en toen hoorde dat ik naar huis was gaan lopen in de stromende regen en besloot toen achter me aan te rennen maar bleek al erg snel op mijn hielen te zitten.
Echter na een kort en hevig gesprek vroeg ik hem me te laten gaan ik was volledig in de war en wilde eigenlijk het liefst in het water springen waarop Robert me stevig vasthield en me zei dat hij van me hield en me niet meer wilde laten gaan en me juist in bescherming wilde nemen.
Ik barste in tranen uit en hebben nog een tijdje langs de waterkant zitten praten en naar de sterren liggen kijken samen.
Het leek wel of de Goden ons gezind waren ineens omdat het zware onweer ineens verdwenen was en een klaarheldere hemel zichtbaar was geworden.
Telkens als ik nu nog langs die waterkant op rijd schieten de tranen me nog steeds in de ogen.
We besloten na een tijdje alles "uitgepraat" te hebben voor zover dit mogelijk was door ons taalgebrek weer naar mijn broers huis te lopen en lekekr ons bedje in te duiken.
Op bed liggend kropen we dicht tegen elkaar aan om zo elkaar weer op te warmen, en vielen in diepe slaap.
die volgende dag hebben we erg rustig aan gedaan en vroeg Robert wat hij wilde doen waarop hij aangaf wat jij doet vind ik ook goed...
Ik gaf hem aan vrijwel helaas geen geld te hebben om hem dingen in Nederland te kunnen wijzen maar besloot dan maar films te huren die dag zodat hij toch nog een beetje Nederlandse sfeer op kon snuiven en zo kwamen we weer een dag door.
Hoe het verder gaat en hoe de dingen in perfect verloop op elkaar afgestemd blijken te zijn blijkt straks bij het schrijven van de levenstory van mijn zijde.
hoe slaapwekkend het nu is maar hoe zeer diepgaand dit straks zal worden zal wel degelijk blijken maar wil graag een zo duidelijk mogelijk beeld weergeven zoals het verhaal daadwerkelijk is gegaan.
Ook voor mij en mijn gehele familie heeft deze gebeurtenis een zeer grote inpact gehad en heeft ons leven drastis doen veranderen.
Ik vraag u dan ook geduld te hebben voor het opschrijven van mijn levensstory omdat ik op gevoel een zo waar mogen en zo duidelijk mogelijk beeld wil weergeven van hetgeen wat er gebeurd is, en waarom wij de link hebben gezien, gevonden, en willen delen waarom deze ontmoeting DE ontmoeting is geweest tussen de Zoon van de Zon en de Zoon van de Maan.
Hoe het verder verloopt leest u in het volgende hoofdstuk...
Vriendelijke groet, Rene van den Brink
